انگشتر عقیق سرخ

روز از نیمه گذشته است. تیغ آفتاب از تیغ کوفیان بُرّنده‌تر‌ شده. از بنی‌هاشم، جوانی عزم میدان کرده که تاریخ

روز از نیمه گذشته است. تیغ آفتاب از تیغ کوفیان بُرّنده‌تر‌ شده. از بنی‌هاشم، جوانی عزم میدان کرده که تاریخ

کنار ضریح، شانه‌اش هنوز از بغض می‌لرزید. هیچ نگفت. فقط آن انگشتر را بیرون آورد و کف دست گذاشت. مدتی به خط‌ها خیره ماند. همان‌ها که با طمأنینه و استوار بر عقیق حک شده بودند: «یا جوادُ الاُمّة» صدایی در ذهنش پیچید، صدایی دور، مهربان و پدرانه: «جواد یعنی کریم، ولی فرقش با باقیِ کریم‌ها اینه که بی‌درخواست هم می‌بخشه.» دلش رفت تا همان شب‌هایی که مادر، بالای سرش برای شفای تنها پسرش، ذکر یا جواد را زمزمه می‌کرد، بی‌آنکه بداند این نام، روزی گرم‌ترین نقطه‌ی تپش‌های قلبش می‌شود. نور ضریح افتاده بود روی انگشتر. سنگ، انگار از خودش روشن‌تر شده بود، ایستاد. انگشتر را دوباره در انگشت انداخت.